Απεργία 4 Φλεβάρη – συγκέντρωση στο Μουσείο, 11 πμ., με το πανό του Συλλόγου

MΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

 «Ζητήσαμε αγελάδα και μας φέρατε τη γάτα». Αυτή ήταν η απάντηση των δανειστών, της τρόικας, στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Ένα σχέδιο που κατεδαφίζει την κοινωνική ασφάλιση, προωθεί δραστικές μειώσεις μισθών και αυξήσεις ορίων ηλικίας, ενοποιεί τα ταμεία σε μια εθνική σύνταξη πείνας, προχωρά σε επανυπολογισμό συντάξεων των ήδη συνταξιούχων, αποσύρει κάθε υποχρέωση του κράτους και οδηγεί σε κατάρρευση τα ασφαλιστικά ταμεία.

Με αφορμή αυτό το γεγονός διατυπώνουμε τις παρακάτω θέσεις:

1.     Πρόκειται για μια ακόμα επαχθή έκφραση της απόλυτης επιτροπείας που έχει επιβληθεί από την τρόικα, το ΔΝΤ και την ΕΕ, με βάση το τρίτο μνημόνιο το οποίο υπέγραψε η κυβέρνηση και ψήφισε η πλειοψηφία της αντιπολίτευσης τον Αύγουστο στη Βουλή.

2.     Έχουμε απέναντί μας, όχι απλώς μια μνημονιακή κυβέρνηση αλλά ένα μνημονιακό καθεστώς, στο οποίο συγκλίνουν, το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και η οικονομική ολιγαρχία. Από τη μια πλευρά η κυβέρνηση προωθεί μέτρα κοινωνικής καταστροφής και από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση απαιτεί αντιλαϊκά μέτρα και δραστικές περικοπές στο δημόσιο τομέα. Αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την αξιολόγηση και επιπλέον, θα ανοίξει ξανά και το ζήτημα της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων – οι προτάσεις πολιτικών κομμάτων και παραγόντων, όπως και η επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση.

3.     Η εμπειρία της προηγούμενης χρονιάς όπου δοκιμάστηκε στη ζωή η πολιτική γραμμή «φιλολαϊκή και αντιμνημονιακή πολιτική σε συνεννόηση με τους εταίρους και πάντως σε καμιά περίπτωση ρήξη με την ΕΕ» είναι αποκαλυπτική. Διατυπώσαμε σταθερά όλα τα προηγούμενα χρόνια τη θέση ότι χωρίς σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ δεν υπάρχει περιθώριο για αντιμνημονιακή πολιτική. Που στηρίξαμε αυτή την άποψη; Μια κυβέρνηση διαθέτει πέντε εργαλεία οικονομικής πολιτικής: δημοσιονομική, νομισματική, συναλλαγματική, εισοδηματική, εμπορική/δασμολογική. Στα πλαίσια της ευρωζώνης, διαθέτει μόνο τα δυο πρώτα εργαλεία τα οποία και αυτά περιορίζονται ασφυκτικά από τα ευρωπαϊκά σύμφωνα δημοσιονομικής σταθερότητας.  Επομένως, στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, μια χώρα της ΕΕ και της ευρωζώνης, έχει μία και μοναδική οικονομική συνταγή να ακολουθήσει. Μείωση δημοσίων δαπανών, αύξηση φόρων, μείωση μισθών και συντάξεων.

4.     Χωρίς σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ, με την Ευρωζώνη, με την ολιγαρχία και τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, δεν υπάρχει παρά μόνο μια επιλογή. Η αποδοχή της πολιτικής λιτότητας και περικοπών των δημοσίων δαπανών. Δηλαδή, συνεχείς και δραστικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, απολύσεις και ανεργία, αύξηση της φορολογίας κλπ. Τα μέτρα αυτά, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του δημόσιου χρέους και σε ακόμα πιο επώδυνα αντιλαϊκά μέτρα στη βάση της λειτουργίας ενός συνεχούς φαύλου κύκλου. Εξυπηρετούν όμως, τόσο τους δανειστές της χώρας, όσο και τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που τρέμουν στην ιδέα της ρήξης με την ΕΕ και το ΔΝΤ και, από την άλλη, διαιωνίζουν τα προνόμια και τα κέρδη τους από τη συνεχή υποτίμηση της εργασίας. Όσοι αγωνίζονται – και στις μέρες μας είναι αρκετοί – για να σώσουν ότι μπορούν από τα δικαιώματά τους στα πλαίσια των πολιτικών ΕΕ και ΔΝΤ, χωρίς να αμφισβητούν δηλαδή το μνημονιακό καθεστώς, είτε επιδιώκουν να αποσπάσουν κάποια οφέλη σε βάρος άλλων κοινωνικών ομάδων είτε επιμένουν να ζουν με τις αυταπάτες τους.

5.     Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι χαμηλόμισθοι του δημόσιου τομέα, η εργατική τάξη που βιώνει την εργασιακή κόλαση του ιδιωτικού τομέα, οι εργάτες γης, οι φτωχοί αγρότες και κτηνοτρόφοι, οι χαμηλόμισθοι συνταξιούχοι και οι άνεργοι, οι φτωχοί και χαμηλοεισοδηματίες ελεύθεροι επαγγελματίες, οι νέοι επιστήμονες που εργάζονται με μπλοκάκι και ζουν στη φτώχεια, δεν έχουμε κοινά συμφέροντα με τους μεγαλοϊδιοκτήτες γης, τους μεγαλοδικηγόρους, τους εργοδότες μηχανικούς, εκείνα τα τμήματα της μεσαίας τάξης που έδωσαν πρόσφατα τη μάχη με το σύνθημα «συμφωνία με τους εταίρους να ‘ναι κι ότι να ‘ναι». Έχουμε καθήκον σήμερα, να αγωνιστούμε για τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα, να οργανώσουμε τον αγώνα, να πρωταγωνιστήσουμε σε ένα μεγάλο λαϊκό ξεσηκωμό.

6.     Σήμερα απαιτείται η συγκρότηση από τις παραπάνω κοινωνικές τάξεις, δηλαδή από τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, ενός ευρύτατου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ρήξης και σύγκρουσης με κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, με στόχο την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος και των πολιτικών του διαχειριστών και την ηγεμονία και επιβολή πολιτικών που θα εξυπηρετούν τα λαϊκά, εργατικά συμφέροντα.

7.      Άμεση προτεραιότητα για τους εργαζόμενους είναι η συσπείρωση στο πρωτοβάθμιο σωματείο και η οργάνωση αγώνων.  Να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την υπόθεση του αγώνα και της συγκρότησης κοινωνικού μετώπου στα χέρια τους. Δεν έχουμε τίποτα καλό να περιμένουμε από κανέναν, ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι αυτός που θα ανοίξουμε με τους αγώνες μας.

Καλούμε σε μαζική συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση της 4^ης Φλεβάρη.

 Καλούμε τα μέλη μας, στην απεργιακή συγκέντρωση, στο Μουσείο, στις 11 π.μ. στο πανό του Συλλόγου μας.